–Eh, amigo, por que tas tan contento agora?
–Si, eh, por que miras as maos en vez de mirar pral mar? Llevamos todo el día currando…
–Mirade. Védesla?:
estas maos construiron esa casa,
a casa na que durmimos,
a casa.
esas paredes nun se fixeron col esforzo de
doce mil escravos xudíos
e nun fexo falta que ningún periodista investigara
os llabores feitos baxo manga.
tampouco nun se contan
cos didos
as horas que botei con fino
picando pedra.
estas maos confiaron nas rozas como método de futuro,
xuraron nel martello percutor que nun iban volver
escariar ante el polvo e el augua xelada sin xabón
e prantaron cara ás estellas de castañeiro dos rastreles.
todo estas maos llabraron.
os canalois,
el entrellazado dos cables máis indomables,
el xeso que pinga e seca aos dous minutos.
estas maos agora descansan.
agora móvense de forma suave pola firmeza del mármol,
polos nougos que quedaron nel gres da cocía.
todo el tempo que pase deitado
mirando al techo,
al mar que eu nun creei,
hei a recordar
el que fixen con estas maos.