Foi l’añu nel qu’entraron a trabayar les primeres muyeres n’esplotaciones mineres asturianes de la empresa estatal Hunosa, cola oposición de dalgún sindicatu mineru. Foi l’añu nel que la xusticia absolvió al viaxante de xoyería qu’en 1984 matara d’un disparu de pistola a Raúl Losa, un estudiante de diecinueve años que participaba nuna movilización durante una fuelga xeneral en defensa del sector naval xixonés. 1987 foi tamién l’añu nel que nació Dixebra, la banda enfotada dende’l principiu en cuntar, colos sos sones y coles sos lletres, la crónica d’Asturies dende aquellos tiempos hasta los nuesos tiempos. Cuatro mozos que queríen ser músicos reuniéronse’l 6 de xineru d’aquel añu nuna cochera del conceyu de Corvera cola esaxerada aspiración de llegar a ser dalgo nel mundu de la música asturiana y n’asturianu. El casu ye qu’aquellos cuatro voluntariegos echaron a rodar una banda que llegó a ser la más llonxeva y influyente d’Asturies.
Dieron el primer conciertu’l Primeru de Mayu de 1987, na Panerona del Pueblu d’Asturies, en Xixón. Y séique nun ye casual la causa nin l’escenariu: Dixebra ye una banda obrera y testimonialista dende’l principiu, sigue siéndolo 35 años dempués. Dixebra llanza estos díes el discu-llibru Ente la niebla, nel que fai un homenaxe a les lluches de les clases populares asturianes.
En 1987 Asturies y el mundu xiraben a 45 y a 35 revoluciones per minutu, la velocidá de cruceru d’un discu cenciellu o d’un elepé. Agora xiren a una velocidá de vértigu y naide sabe ónde nos lleven estos tiempos nin estos vientos furacanaos de la Hestoria. Pero mientres el planeta trema, el mundu palidez y Asturies sigue al debalu, al menos sabemos que sigue rellumando esa estrella del norte colorada que se llama Dixebra. Y que la so lluz sigue illuminando, cola música y la pallabra, milenta lluches sociales d’Asturies y del mundu que siguen siendo xustes y necesaries.
Cada discu, cada conciertu, cada aniversariu de Dixebra ye motivu de celebración. Dixebra ye imprescindible: atropó a los meyores músicos, lletristes, collaboradores d’esta tierra alredor del so proyectu colectivu, porque nunca dexó de mirar a los güeyos del pueblu asturianu. Dixebra ye la estrella colorada que nunca perdió’l norte.
